Langzaam wordt het stil…
Het leven bestaat uit golfbewegingen, uit kantelpunten en uit keerpunten. We hechten ons en we laten weer los. We ervaren vreugde en we ervaren verdriet. Het leven is geen leven zonder het ervaren van verlies.
Zichtbaar verlies en onzichtbaar verlies. Verlies dat voor de buitenwereld misschien ‘klein’ lijkt, maar voor jou het grootste verlies is; het kind dat je zo ontzettend lief is én blijft.
Het maakt niet uit hoe kort of lang het kind geleefd heeft of dat het nooit het daglicht heeft gezien. Het maakt niet uit of je het kind vast hebt kunnen houden of dat je moet leven met de herinnering aan het ontstaan, maar niet aan het voldragen.
Het is – de herinnering aan – een stil verlies dat je een leven lang met je meedraagt.
Maar wat als het dragen te zwaar wordt? Wat als de stilte oorverdovend wordt en je – letterlijk en figuurlijk – behoefte hebt aan een plekje om de herinnering te laten rusten? Al is het maar voor even of voor langere tijd.
Laat mij de herinnering aan het kind dat er niet meer is – maar altijd dichtbij blijft – tastbaar maken in de vorm van een verhaal. Zodat je jouw stille verlies, hoe kort of lang geleden het ook is geweest, letterlijk en figuurlijk een plekje kunt geven.