Mijn verhaal

ben je moeder
werd mij gevraagd
nee, antwoordde ik
maar ik was het bijna

Er was eens… een leventje dat groeide in mijn buik. Vanaf de eerste roze streep wilde ik het de wereld, de sterren, het universum geven. Maar het leven nam een onverwachte wending en confronteerde mij met een keuze waarvan ik nooit had verwacht deze te moeten maken.

Een keuze die ik niet wílde maken. Maar een moeder doet nu eenmaal alles om haar kind te beschermen, zelfs als dit betekent dat haar kind nooit geboren zal worden. Het brak mijn hart en scheurde een stuk uit mijn ziel.

Negen weken in mijn buik, een leven lang in stilte de herinnering aan wat was en wat als. 

Ik noemde hem Lukas. Een herinnering. Aan mij gegeven om te dragen op mijn pad van rouw. Over hem praten kon ik niet, schrijven kon ik wel. Rauwe lappen tekst vol verdriet, woede en schuldgevoel. Teksten die met de tijd ook zachter en meer liefdevol werden. 

Langzaam ontstond er een tastbare herinnering in de vorm van een verhaal. Een verhaal om te bewaren, om even weg te kunnen leggen en weer op te pakken. Zodat mijn kind, dat ik ooit letterlijk heb gedragen en voor eeuwig met mij mee zal dragen, nooit zal worden vergeten.