Er was eens… een leventje dat groeide in mijn buik. Vanaf de eerste zichtbare streep wilde ik het de wereld, de sterren, het universum geven. Maar het leven nam een onverwachte wending. Op mijn 32e werd ik geconfronteerd met het maken van een keuze waarvan ik nooit had verwacht deze te moeten maken. De keuze voor een abortus.
Het brak mijn hart en scheurde een stuk uit mijn ziel. Negen weken in mijn buik. Een leven lang de herinnering aan wat was, wat als en wat is. Rouwen, zo ontdekte ik al snel, bestaat uit het betreden van een onbekend landschap waar je je eigen pad doorheen zult moeten banen. Stap voor stap. En in mijn geval: woord voor woord.
Schrijven als balsem voor de ziel
Nog voor ik kon lezen en schrijven tekende ik al de letters in mijn voorleesboekjes na. Letters die woorden, zinnen en verhalen vormden. Weliswaar zonder spaties, punten en komma’s. Maar dat ik mijn roeping al op jonge leeftijd had gevonden, moge duidelijk zijn. Het vertalen van gedachten en gevoelens naar (geschreven) woorden; het is mijn tweede natuur.
Schrijven werkt voor mij ook als balsem voor de ziel. Gedurende die eerste overweldigende periode van rouw na de abortus, liet ik al mijn tranen opdragen in woorden. Woorden die een bepalend en betekenisvol hoofdstuk in mijn leven beschreven. Ze vormen een tastbare herinnering aan mijn eerste kind dat er niet (meer) is, maar altijd dichtbij zal blijven.
Doorbreken van de stilte rondom verlies en rouw
Ik noemde mijn kind Lukas. Een naam waar slechts een enkeling ooit naar heeft gevraagd. Want wie rouwt om een ‘zelfgekozen verlies’ – zoals een abortus – vindt helaas nog maar weinig (h)erkenning. Wat rest is stilte en eenzaamheid; als een donkere nacht van de ziel. Maar vanuit het donker wist ik mij langzaam weer naar het licht toe te bewegen.
Ik besloot mij te verdiepen in wat rouw nu eigenlijk is. Vastberaden om de stilte rondom rouw na een abortus – en andere vormen van verlies waar weinig erkenning voor is – te doorbreken. Zodat iedereen die een soortgelijk verlies heeft ervaren, zich gehoord, gezien en getroost voelt. Hoe kort of lang geleden het verlies ook was.
Schrijver en spreker gespecialiseerd in verlies en rouw
Ik studeerde af als Verlies-, Rouw- & Stervensbegeleider. En ik ontwikkelde mij van allround tekstschrijver tot schrijver én spreker gespecialiseerd in verlies en rouw. Niet wetende dat ik vijf jaar na het verlies van Lukas, ook mijn broer(tje) Erik zou verliezen. Op 28-jarige leeftijd maakte hij de keuze om definitief afscheid te nemen van het leven (suïcide).
Voor een tweede keer zette ik mijn pen op papier en liet mijn tranen opdrogen in woorden. Ditmaal in de vorm van een prentenboek, over het herinneren van een overleden dierbare in de schaduw én het licht van de zelfgekozen dood. Want uiteindelijk zijn het de herinneringen die blijven en ons in staat stellen betekenis te geven aan het leven.
Portretfoto: By Birdy Photography