Over fysieke rouw na abortus
Nog geen week gaf ik mezelf. Nog geen week en ik stond weer op de werkvloer. Nabloedend en al. Opgejaagd door ingebeelde verwachtingen en aannames. ‘Geen tijd! Geen tijd! Hoezeer het mij ook spijt!’ riep het konijn met het horloge. Geen tijd om te helen. Geen tijd om te huilen. Geen tijd! Geen tijd om stil te staan. Geen tijd om terug te blikken. Geen tijd! Blijf doorgaan… tot je erbij neervalt.
En ik viel. Hard.
Het begon met jeuk in de palm van mijn rechterhand. Vlak nadat ik iemand de hand had geschud. Was het een allergische reactie op iets wat diegene vast had gehouden? Misschien zou het de volgende dag weer verdwenen zijn. Maar de volgende ochtend merkte ik naast de jeuk, ook een lichte uitslag op in dezelfde handpalm. Tegen de middag zat het in mijn andere handpalm. En tegen de avond zat het op mijn voeten.
Verbaasd keek ik naar de rode vlekken op mijn lichaam, weigerend om er meer aandacht aan te besteden dan dat. Geen tijd! Maar elke dag liet de spiegel mij zien hoe de uitslag zich steeds verder verspreidde. De jeuk op mijn handen en voeten nam steeds meer toe. En mijn armen en benen zagen eruit alsof ik door de brandnetels had liggen rollen… Brandnetels! Ik had netelroos!
Het was een periode waarin de ene hittegolf na de andere zich aandiende. Het was niet te doen om met meer dan een korte broek en korte mouwen rond te lopen. De bezorgde blikken brandden nog erger dan de jeuk. En de vraag ‘ben je al naar de huisarts geweest’ viel niet langer te negeren. De huisarts. Die alle vragen stelde behalve de vraag die er werkelijk toe deed, namelijk: ‘Hoe gaat het nu echt met jou… na de abortus?’
Een extra hoge dosis antihistamine werd er voorgeschreven, met de mededeling dat het vanzelf wel weer over zou gaan. ‘De uitslag en de jeuk?’ wilde ik vragen. ‘Of het verdriet en de pijn die eraan ten grondslag liggen?’ Maar ik voelde niet de moed, noch de ruimte om die woorden uit te spreken. In plaats daarvan spreidde de netelroos zich in extra hoog tempo uit over mijn hele lichaam. Inclusief mijn gezicht.
Er was geen verbergen meer aan. De hele wereld kon zien dat het niet goed met mij ging. Geen tijd om te huilen? Geen tijd om stil te staan? Geen tijd om terug te blikken op de abortus en wat dit met mij had gedaan? Mijn lichaam had er geen boodschap aan en maakte mij letterlijk en figuurlijk duidelijk: ‘Rouwen zul je. Of je nu wil of niet…’
Liselore Rugebregt
Copyright © 2025
LEESTIP
Rouw(en) kent geen vaste vorm, route of tijdspad. Het speelt zich af op op sociaal, spiritueel, emotioneel, cognitief én – zoals bovenstaand verhaal illustreert – fysiek niveau. Meer over rouw en de impact hiervan op je lichaam, lees je in het artikel Hoofd, schouders, knie en teen – je hele lijf rouwt van Lisanne van Sadelhoff op de website van de Correspondent.
Beluister het verhaal:
Heeft dit verhaal je geraakt en wil je het graag (gedeeltelijk) overnemen of gebruiken? Neem dan eerst even contact op voor toestemming.
Uitgelichte afbeelding: copyright © Hoofdstuk 11
Tags: abortus | rouw | verdriet | verlies | fysieke klachten
