Ik zag de flits van twijfel in haar ogen. En het subtiele trekken van haar mondhoek terwijl ze haar wang lichtjes naar binnen zoog. De afdruk van de echo lag ondersteboven op het oneindige tafellandschap van nog geen meter tussen ons in. Een afdruk. Een stuk papier met inkt. Ik wist wat er te zien was als ze het om zou draaien.
Zou ze het onbewust hebben geweten? Had ze het daarom op de tafel gelegd? Vol in mijn zicht. Binnen handbereik. Ik legde mijn hand met meer overtuiging dan ik voelde op het tafelblad en wees met mijn vinger naar de echo. Ik hoefde maar een kleine centimeter naar voren te schuiven met die vinger en ik zou het papier aan kunnen raken.
Onze blikken verstrengelden met elkaar. Ze hoopte waarschijnlijk dat ik het niet zou vragen. Ik deed het toch. Ik had het nodig; iets tastbaars van wat voor altijd onzichtbaar zou blijven. En zij, zij had het al vaker gezien. De band die verbroken ging worden maar de verbinding die voor altijd zou blijven.
Ze herkende het verlangen, terwijl het onvermijdelijke zich al had aangediend. Ze herkende de wanhoop, verscholen in de enkele traan die over een wang gleed. Mijn wang. Het was ongebruikelijk zei ze, terwijl ze de afdruk omdraaide en onze blikken zich van elkaar losmaakten.
De afschuw die degene naast mij voelde werd genegeerd door de overige aanwezigen in de ruimte. Ook dit had ze al vaker gezien. De druk die woordeloos werd uitgeoefend. Druk die buiten de veilige ruimte waar we ons op dat moment bevonden, wel degelijk in woorden en fysieke vormen werd geuit.
Het waren twee afdrukken. Van twee vlekken die een lijfje en een hoofdje vormden. Ze besloot het ongebruikelijke te doen en scheurde het stuk papier in tweeën. Een afdruk voor in het dossier. De andere werd naar mijn inmiddels licht trillende hand over het landschap van de tafel geschoven. Mededogen.
Ze stuurde me uiteindelijk weg. Wetende dat ik terug zou komen, ook al zou ik nooit helemaal overtuigd zijn van de keuze die ik ging maken. Wetende dat het niet bij een enkele traan zou blijven. En wetende dat mijn keuze een keerpunt én ontsnappingsroute zouden vormen die ik op dat moment nog niet kon zien.
Ze wist het allemaal al. Ze had het allemaal al gezien.
Liselore Rugebregt
Copyright © 2025
Beluister het verhaal:
Heeft dit verhaal je geraakt en wil je het graag (gedeeltelijk) overnemen of gebruiken? Neem dan eerst even contact op voor toestemming.
Uitgelichte afbeelding: Tugay Aydin via Pexels
Tags: abortus | keuze | abortusarts | anticiperende rouw | verlies | verdriet
