De stilte van de sluipende mist in die laatste herfstdagen heeft zich opgetrokken tot de nok van het klooster waar ik op de zoldervloer zit. Om mij heen een kring van mensen met onbekende maar vertrouwde gezichten. We zullen elkaars namen vergeten met hetzelfde gemak waarmee we ze hebben gedeeld.
Maar de littekens hebben zich omgezet naar blijvende herinneren. Onzichtbare littekens die nog steeds aanvoelen als open wonden waar we geen raad mee weten. Littekens die we proberen te zalven in stilte. Stilte als we in alle vroegte door verlaten gangen lopen. Stilte als we eten. Stilte als we slapen. Stilte als we elkaar aankijken.
Stilte als we verdwaald zijn geraakt in onze eigen gedachten.
Afgezonderd van de buitenwereld probeert ieder voor zich een antwoord te vinden op de vraag ‘Hoe verder?’. De dagen vullen zich met eindeloos gis- en graafwerk in de hoop een tipje van de innerlijke sluier op te lichten. Verlangend om van stilstand weer in beweging te komen. Langzaam.
Gissen. Graven. Verteren. Verwerken. Rouwen… het kost nu eenmaal tijd. Soms een heel leven lang. Of kort. Het is maar hoe je het bekijkt en ervaart.
Een kort leven. Het was mijn besluit. De abortus. Waarom? Een vraag die geformuleerd kan worden in talloze varianten. Doet het er werkelijk toe? Op sommige vragen zijn geen antwoorden. En soms zijn er antwoorden waar geen vragen over worden gesteld. Vraag me niet naar spijt. Vraag me naar mijn pijn.
Onuitgesproken maar voelbare pijn. Zichtbaar voor de mens die aanwezig durft te zijn. Durft toe te kijken. In stilte. Meehuilt. Als ik met gebalde vuisten al mijn pijn, onmacht en woede eruit gil en schreeuw. Zittend op die zoldervloer. Gebroken in duizend stukken met tranen die watervallen vormen om via de raamkozijnen de avond in te stromen.
Hoe bevrijd ik mezelf? Hoe vergeef ik mezelf? Hoe vergeef ik de ander die door de maatschappij voor het gemak wordt vergeten en geen verantwoordelijkheid hoeft te dragen voor het leven dat van hem niet mocht bestaan. Het antwoord wordt gegeven nadat de stilte is wedergekeerd.
‘Eerst overleven. Daarna pas komt het vergeven.’
Liselore Rugebregt
Copyright © 2025
Beluister het verhaal:
Heeft dit verhaal je geraakt en wil je het graag (gedeeltelijk) overnemen of gebruiken? Neem dan eerst even contact op voor toestemming.
Uitgelichte afbeelding: Arina Krasnikova via Pexels
Tags: abortus | rouw | rouwverwerking | verlies | verdriet
