Over fysieke rouw na abortus Nog geen week gaf ik mezelf. Nog geen week en ik stond weer op de werkvloer. Nabloedend en al. Opgejaagd door ingebeelde verwachtingen en aannames. ‘Geen tijd! Geen tijd! Hoezeer het mij ook spijt!’ riep het konijn met het horloge. Geen tijd om te helen. Lees verder…
Soms zie ik hem… in wat was en wat had kunnen zijn. Als ik opkijk en in de verte staar door het raam. Ineens fietst hij dan langs. Ik herken hem meteen, in het silhouet van een ander. Nog sneller dan mijn gedachten kunnen gaan, zetten mijn benen zich in Lees verder…
De lichten waren aan, maar de ruimte bleef schemerig. Of misschien verkeerde ik wel in een staat van schemering. Toilettas, sokken, ondergoed, extra kleding, maandverband voor het nabloeden. Wat nog meer? Wat een eeuwigheid leek te duren, zal niet meer dan enkele minuten in beslag hebben genomen. Vertraagde tijd. Wanneer het Lees verder…
Aan het einde van de eerste zomer zette ik zijn ‘eerste’ verjaardag in mijn agenda. Niet dat ik het nodig had om ieder jaar op dezelfde datum herinnert en overvallen te worden door de leegte van wat er is gebeurd. Er zijn nu eenmaal datums die niet vergeten kunnen worden, Lees verder…
Voorjaar 2019 Het voorjaarsweer in Zweden was onvoorspelbaar. Het varieerde van herfststormen in de ochtend tot zacht lenteweer in de middag. Van bloedhete zomerse dagen tot winterse sneeuwbuien de volgende dag. Het maakte mij allemaal niet uit, als ik maar een plek had om te schrijven. Een plek om al Lees verder…
Waarom kooien mensen vogels? Vogels moeten toch vrij kunnen vliegen om hun lied te zingen. Een lied bij zonsopgang; om de overgang van de nacht naar de dag te vergezellen. Het moment van tussenin. Wanneer onze dromen hun laatste hoop uitspreken, voordat ze worden vergeten in de waan van de Lees verder…
Op blote voeten betreed ik de grond waar de sluier tussen de werelden – waar ik mij niet voorbij mag bewegen – wappert in de wind als een laken aan de waslijn. Het hoge gras streelt mijn vingertoppen, niet andersom, terwijl de ondergaande zon haar laatste gloed over de dag Lees verder…
wanneer jij geboren wordt en de nacht jou welkom heet spits ik mijn kinderoren, ik wil een zusje, maar hoor al jouw naam, troost wordt mij als eerstgeborene geboden in mijn armen mag jij liggen; de laatstgeborene de lijn is gebroken… kom maar hier, kom snel, met je scheve muts Lees verder…
Neneh. Oma. Mijn voeten staan op heilige grond. Jouw grond. De grond van onze voormoeders. De grond van Tanah Toraja, Indonesia. Daar, waar jij je oudste zoon ter wereld bracht. Hij zal nooit meer terugkeren. Sudah! Ach! Geeft niet. De voormoeders roepen om een dochter. Putri! Ik word ontboden. Fluisteringen in de wind duwen en Lees verder…
Blinde ogen van 100 jaar oud kijken dwars door mij heen. Terwijl haar oude handen – met nog fijnere lijnen dan die in haar gezicht – naar mijn hand zoeken. Onze vingers die elkaar raken overbruggen twee generaties. Ze vormen een houvast om haar verhaal te kunnen dragen. In een Lees verder…